ΔΕΘ: Το ίδιο έργο κάθε χρόνο – Υποσχέσεις για τους πολλούς, δώρα για τους λίγους.

Λίγο πριν από κάθε Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ), επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό. Ο Πρωθυπουργός, με δηλώσεις που υποτίθεται ότι στρέφονται ενάντια στους «ολιγάρχες» και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, εμφανίζεται ως υπερασπιστής των πολιτών απέναντι στην ακρίβεια και την αισχροκέρδεια. Απειλεί πως, αν οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν μειώσουν τις τιμές και δεν δείξουν «κοινωνική ευαισθησία», θα υπάρξουν συνέπειες.

Και όμως, χρόνο με τον χρόνο, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Οι ίδιες αυτές επιχειρήσεις καταλήγουν να απολαμβάνουν περισσότερες φοροαπαλλαγές, νέες διευκολύνσεις και κρατικές ενισχύσεις. Οι πολίτες, αντίθετα, συνεχίζουν να πληρώνουν πανάκριβα βασικά αγαθά, να βλέπουν το εισόδημά τους να εξανεμίζεται και να χάνουν την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει.

Η ΔΕΘ θα έπρεπε να είναι το βήμα όπου παρουσιάζεται ένα πραγματικό σχέδιο για τη μείωση της ακρίβειας, την ενίσχυση των μισθών, τη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και την προστασία των πιο ευάλωτων. Αντί γι’ αυτό, κάθε χρόνο ακούμε τις ίδιες υποσχέσεις, με μεγάλες δόσεις επικοινωνιακής στρατηγικής, χωρίς αντίκρισμα στην καθημερινότητα.

Η κυβέρνηση φαίνεται να έχει υιοθετήσει ένα «διπλό παιχνίδι»: προς τα έξω εμφανίζεται να συγκρούεται με τους ισχυρούς, αλλά στην πράξη τους χαρίζει περισσότερη ισχύ και πλούτο. Οι «πολλοί» περιορίζονται σε ψίχουλα και προσωρινά επιδόματα, ενώ οι «λίγοι» εξασφαλίζουν μακροπρόθεσμα οφέλη.

Δεν είναι τυχαίο ότι, παρά τις συνεχείς εξαγγελίες για μείωση τιμών και «μάχη κατά της αισχροκέρδειας», η ακρίβεια παραμένει η μεγαλύτερη πληγή για τα ελληνικά νοικοκυριά. Τα τρόφιμα, η ενέργεια, η στέγαση γίνονται ολοένα και πιο δυσβάσταχτα, ενώ οι πολίτες νιώθουν εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο.

Η φετινή ΔΕΘ δεν δείχνει να διαφέρει. Ήδη οι πολίτες προεξοφλούν πως, πίσω από τις μεγαλόστομες δηλώσεις, θα κρυφτούν και πάλι νέα «δώρα» προς τους λίγους. 

Το ερώτημα που μένει είναι: μέχρι πότε θα ανεχόμαστε αυτό το θέατρο; Μέχρι πότε θα παρακολουθούμε τις ίδιες παραστάσεις, χωρίς καμία αλλαγή στην πραγματικότητα της ζωής μας;

Η κοινωνία έχει κουραστεί. Οι πολίτες δεν ζητούν άλλα μεγάλα λόγια, αλλά ουσιαστικές πράξεις. 

Ζητούν μείωση τιμών, καλύτερους μισθούς, πραγματική ανακούφιση. 

Όσο η πολιτική παραμένει αιχμάλωτη των συμφερόντων, η απόσταση ανάμεσα σε κυβέρνηση και κοινωνία θα μεγαλώνει.